Yaz günlerinin rehavetinde duygusal patlamalar, yetiştirme yurdundan çıkış arayışları ve dön dolaş bayanların her tertipte bitmeyen çabası derken, Altın Portakal’ın memleketler arası cenahı da yerli müsabaka kadar hareketliydi ve esas mükafatları bayanların paylaşması şaşırtmadı. Dingin yaz günlerinde çalkantılı ilgiler yumağını açarak bir dostluk ve büyüme kıssası anlatan incelikli İspanyol imali “Libertad”in en iyi sinema mükafatı kazanması da bekleniyordu.
Senaryolarıyla kendine sağlam bir yer edinen genç Katalan direktör Clara Roquet, bu birinci sinemasında Nora ve Libertad isimli iki genç kızın arkadaşlığı üzerinden ilerlerken büyüme sancılarını hassasiyetle tespit ediyor. Lakin daha da kıymetlisi, yaz rehavetini ağırlaştıran tekinsiz bir hissiyatın, yani toplumsal sınıf farklılığının üzerimize çökmesi. Ne de olsa sinemadaki herkesin kilitlendigi yer bu özgürlük problemi. İsmiyle müsemma genç kızın, hizmetçi annesinden farklı bir hayat kurma muhtaçlığı ile üç nesil boyunca ayrıcalıklarının farkında bile olmayan bir ailenin çocuğunun aydınlanması ortasında gidip geliyoruz. Gençler kadar yetişkinlerin özgürleşme gayretlerinde kalp burucu bir taraf var elbette.
ÖTEKİ EN DÜZGÜNLER…
Yarısı bayan direktörlerin yapıtlarından oluşan itinayla seçilmiş 10 sinemalık müsabakayı pahalandıran heyetin lideri Polonyalı direktör Dorota Kedzierzawska’ydı ve Filistinli oyuncu Ali Süleyman, İsveçli eleştirmen Eva af Geijerstam, Fransız üretimci Guillaume de Seille ve Bulgar oyuncu Margita Gosheva, belirli ki insanlık problemlerini anlamaya çalışırken kadınlık hallerine bakmayı unutmayan sinemaları tercih etmişler. Hakikaten “Aurora” ile en iyi direktör mükafatını alan bayan sinemacı Paz Fabrega da sıkıntı durumdaki karakterlerine şefkatle ve anlayışla yaklaşıyor. Halbuki kıssa bildik, erken bir hamilelikle ne yapacağını şaşıran bir genç kız ile ona yardımcı olmaya çalışan bayanın dayanışması. Direktör işte bu bildik durumlardan farklı hisler yansıtmayı ve “edinilmiş aileye” dair değerli şeyler söylemeyi beceriyor. Aşina gelebilecek münasebet hallerinde farklı çatışmaları, duraklamaları ve tereddütleri dürüstlükle tespit eden bir öbür sinema de “Aile”. Claudia Grob’a en iyi bayan oyuncu mükafatı kazandıran sinema, refah ülkesi İsviçre’deki bir yetiştirme yurdundaki “zoraki” aile durumuna ve genç kızların ilgi dinamiğine dalıyor. Sinema bize adaletsizlikleri hiç değilse bir nebze eşitlemesi gereken sistemin yetersizliği üzere can alıcı meseleleri hatırlatmasıyla da kıymetli.
Altın Portakal’da sürpriz olmayan bir diğer ödül de “Titanik’i Seyretmek İstemeyen Kör Adam” sinemasındaki engelli sinefil rolüyle Petri Poikolainen’in en iyi aktör ödülüydü. Kurmaca bir öyküde şahsen kendini ortaya koyan MS hastası aktör ile Fin direktör Teemu Nikki’nin kadim dostluğu sonucu ortaya zekice kotarılmış bir sinema çıkmış.
Cumhuriyet
