1 Kasım 1922 ve 1 Kasım 1928’de yapılan “Saltanatın Kaldırılması” ve “Harf Devrimi”nin yıl dönümlerini kutlayan Atatürkçü Fikir Derneği (ADD), “‘Mustafa Kemal’ diyor, lakin zorda kaldıkları devirler dışında, bir türlü ‘Atatürk’ diyemiyorlar” tabirlerini kullandı.
Derneğin yaptığı saltanatın kaldırılmasına ait yaptığı yazılı açıklamada şu tabirlere yer verildi:
“Ulusal Kurtuluş Savaşımızın zaferle sonuçlandırılmasından çabucak sonra başlatılan ihtilaller periyodunun birinci adımı, kuşkusuz 1 Kasım 1922 de saltanatın kaldırılmasıdır. Bu kutlu ihtilalin üzerinden 99 yıl geçmesine rağmen saltanatı diriltme ham hayali kimi şaşkınlarca halâ sürdürülebilmektedir. Son yıllarda “Yeni Osmanlıcılık” ismiyle ortalığa dökülen kadim Laik Cumhuriyet terslerinin Atatürk düşmanlıklarının temelinde yatan nedenlerden biri de budur. Atatürk düşmanları; Ulusal Kurtuluş Savaşını zoraki kabulleniyor, sonrasını – ihtilaller periyodunu – reddediyorlar. Bu nedenle ‘Mustafa Kemal’ diyor, lakin zorda kaldıkları periyotlar dışında, bir türlü ‘Atatürk’ diyemiyorlar. Yazık ki; güya Cumhuriyetçi birtakım aymazlar da, 1 Kasım 1922 tarihli bu büyük ihtilalin kıymet ve manasını gereğince kavrayamıyor, gerektiği üzere savunamıyorlar.
Atatürk ve Gazi Meclis 1 Kasım 1922 tarihli bu İhtilal Yasası ile, ne Ulusal Kurtuluş Savaşı boyunca yaşadıkları Sultan Vahdettin ve avenesinin affedilmez ihanetleri nedeniyle bir intikam ve hesaplaşma içine girme, ne de ulusun geçmişle bağını koparma hedefi gütmüşlerdir. Saltanatın kaldırılması; Mudanya Mütarekesi sonrasında, emperyalistler, Saray ve İstanbul Hükümetinin somut ve çok tehlikeli atakları sonucu alınan mecburî bir karardır. Mudanya Mütarekesi ile masa başında da mağlubiyete uğrayan 1. Dünya Savaşının galip ülkeleri, Lozan’da yapılacak barış konferansına İstanbul Hükümetinden de delege istemişler, Sadrazam Tevfik Paşa da Padişah’ın onayı ile bu mevzuda Ankara ile yazışmalara başlamıştır. Emperyalist ülkelerin bu davet ile yaratmak istedikleri iki başlılık, galip Ankara’nın gücünü kırma maksatları ve Kurtuluş Savaşı sırasında İstanbul’un aldığı teslimiyetçi tavır göz önüne alınarak 30 Ekim 1922 günü TBMM mevzuyu görüşmeye açmıştır. Şehitlerimizin emaneti Türkiye Cumhuriyeti’ni; Laik, demokratik, toplumsal bir hukuk devleti olarak sonsuza dek yaşatmanın lakin, Atatürk’ün antiemperyalist – tam bağımsızlıkçı – halkçı – devrimci ideolojisinden ayrılmamak ve Aydınlanma İhtilallerini korumakla imkanlı olduğu hiç unutulmamalıdır.”
“BAŞI DİK BİR ULUS”
Derneğin Harf İhtilali ile ilgili yaptığı açıklama ise şöyle:
“Emperyalist işgali, bayan erkek yiğit Anadolu insanıyla 3 yıl 3 ay 22 gün süren Bağımsızlık Savaşını zafere ulaştırarak sonlandıran ve Türkiye Cumhuriyetini kuran Büyük Atatürk, birbiri arkasına yaptığı Aydınlanma İhtilalleri ile yarınlarına güvenen başı dik bir ulus, onurlu ve saygın bir devlet yaratmıştır. Osmanlı devrinde 6 yüzyıl boyunca Arap harfleriyle eğitim gören Anadolu halkının bu alfabeyle başarılı olamadığı 28 Ekim 1927 yılında yapılan birinci nüfus sayımında açıkça ortaya çıkmıştır. Bu sayıma nazaran Türkiye’de yaşayan insan sayısı 13.649.945’tir ve yapılan istatistiki çalışmalar nüfusun en fazla yüzde 10’unun okuryazar olduğunu göstermiştir. Üstelik bu okuryazarlık, genelde entelektüel derinlik içermeyen, çoğunluğu en kolay halde okuyabilme ve yazabilme seviyesindedir. Bu kahredici durumun başat nedeni ise, Arap harflerinin Türkçe sözcüklerin yapısındaki seslerle uyumsuzluğudur.
Öteden beri Türk Lisanı üzerine çalışmalar yapan Atatürk sorunu ve nedenini net olarak bilmekte, toplumsal cehaletin ortadan kaldırılması için alfabe değişikliği yapılmasının mecburî birinci iş olduğunu görmektedir. Bu nedenle, acilen Latin Alfabesini eklenen yeni harflerle (ç, ğ, ö, ş, ü) Türkçe ses yapısına uyumlu hale getirerek Türk Abecesini hazırlatmış ve 1 Kasım 1928’ de kararlı bir formda Harf İhtilalini gerçekleştirmiştir. Harf İhtilali ile; daha Ulusal Uğraş periyodunda, hem de en netameli günlerde (15-21 Temmuz 1921) Maarif Kongresi toplayarak öğretmenlere Kemalist Devrim’in gayelerini gösteren Atatürk önderliğinde, Millet Mektepleri, Gece Kursları, Gezici Kurslar açılarak okuma – yazma seferberliği başlatılmıştır. 16 – 45 yaşları ortasında olanların kurslara katılmaları mecburî kılınmış, işyerlerinden hastanelere, kışlalardan parklara tüm ülke bir okula dönüştürülmüştür. 1923’ te Osmanlı’dan bayanlarda yüzde 0,4, erkeklerde yüzde 7 olarak devralınan, 1927’ de en fazla yüzde 10 olduğu saptanan okuyup yazabilen nüfus yalnızca 8 yılda, 1935’ te yüzde 20’nin üzerine çıkarılmıştır ki, bu bir dünya rekorudur. Zira; büyük Devrimci Atatürk önderliğinde tarihimizde birinci ve – yazık ki – son sefer eğitim ülke gündeminin başında yer almıştır.”
Cumhuriyet
