Nev York’taki ABD Bölge Yargıcı Alison Nathan, “Türkiye’nin, mermer Tepegöz idolünün nerede olduğunu, on yıllar evvel bilmesi gerekirken Christie’nin idolü açık artırmaya çıkarmasından çabucak evvel Nisan 2017’ye kadar dava açmayarak haklarında “affedilemez bir formda uyuduğunu” söyledi.

Tepegöz idolü Amerikalı sahibinde kalacak…

Türkiye’den kaçırılan idolü, birinci kere 1966’da, Alastair B. Martin, Merrin Galerisi’ne satmıştı. Oradan da 1993’te, fon milyarderi Michael Steinhardt ve eşi, 1.5 milyon dolara almışlardı.

Steinhardt, idolünü 29 Nisan 2017’de, Nev York Christie müzayedesinde 3 milyon dolar başlangıç fiyatıyla satışa çıkardı. Müzayede, yaklaşık 25 dakika ile günün en uzun süren satışı olarak gerçekleşti.

Eser, üç kişi tarafından kıyasıya yapılan artırmada -telefonla bağlanan ve ismi açıklanmayan bir koleksiyoncu- 12 milyon 500 bin dolarlık “çekiç fiyatı” ile birlikte tüm masraflar dahil, toplam 14 milyon 471 bin 500 dolara (yaklaşık 125.3 milyon liraya) alıcı buldu.

Lakin, Türkiye’nin dava açtığının duyulması üzerine, alıcı vazgeçti!

***

23 santimlik, idolün değeri için bir kıyaslama yapalım…

Kültür Bakanlığı, Anadolu’da bu yıl, 605 arkeolojik çalışma için 64 milyon lira ödenek ayırdı.

İdol, kaça müşteri bulmuştu? 125.3 milyon lira…

Türkiye’de tüm kazılara ayrılan ödenek 64 milyon lira…

İdolün satışı, Türkiye’de bir yıllık tüm hafriyat ödeneklerinin iki katı!

Vezir-i Azamlığı periyodunda, Reis-i Cumhur Recep Tayyip Erdoğan, “Marmaray kazılarında” dünya çapında buluntular ortaya çıkarken “3-5 çanak çömlek Marmaray’ı dört yıl geciktirdi. Yazık değil mi, günah değil mi?” demişti…

Pekala, yabancılar ne yapıyorlar? Türkiye, Manisa’dan kaçırılmış 23 santimlik bir idolü, 125.3 milyon liraya satın almak istiyorlar!

Kilia’nın bulunduğu yerler

HAREKET EDİLMEDİ

Davalı, Steinhardt ve Christie’s avukatları, “Türkiye’nin idolün New York’taki varlığından 1992’de haberdar olduğunu, fakat bu bilgiye nazaran hareket etmediğini” söylediler.

Türkiye, idolün kökeni hakkında daha fazla bilgi almak için ödünç olarak sergilenen, Metropolitan Sanat Müzesi (MET) ile irtibata geçmedi. (1966’dan 2007’ye kadar çeşitli devirlerde MET’e ödünç verilmişti.)

Davalılar yazılı savunmalarında, “İdol, 1989’da ve 1997’de Türk kültür gazetecisi Özgen Acar tarafından yayımlandı. Bu bilgilere rağmen, Türk Kültür Bakanlığı gerekli teşebbüsü yapmadığı için zamanaşımı müddeti doldu!” dediler…

Davalıların, savunmalarında ayrıyeten “Karun Hazinesi ve Yorgun Herkül davaları ile ilgili yazılarıma” da yer verilerek “Acar, genel olarak 50 yıl boyunca çabaladı. Bu bahiste da teşebbüs daveti yaptıysa da bakanlık oyalanarak kıpırdamadı!” denildi,

Maalesef, savunmanın 16 yerinde, benim mücadelelerime değiniliyor ve hükümetin ilgilenmediğinden kelam ediliyor…

***

Karun Hazinesi ile Elmalı Definesi davalarında Türkiye’yi muvaffakiyetle temsil eden Herrick Feinstein hukuk firmasından Lavrence M. Kaye, heykelciğin alıcıya teslimini mahkemede durdurarak 60 günlük “ihtiyatı tedbir” kararı aldırmıştı.

Periyodun Kültür Bakanı Nabi Avcı, açtırdığı davadan bir gün evvel Nev York Times gazetesinde tam sayfa mektup yayımlatıp Amerikan kamuoyuna Türkiye’nin görüşünü duyurmuştu.

***

Uzman eksper olarak mahkemede Türkiye’yi savunan Marmara Üniversitesi Hukuk Fakültesi’nden Prof. Dr. Sibel Özel, “Osmanlı Devrinde, 1906’da yayımlanan bir kararnamenin, birinci kere kamu ya da özel yerlerde bulunan tüm eski yapıtların devlet malı olduğunu ve ülke dışına çıkarılamayacağını” vurguladı…

***

90’lı yılların başında Manisa Müzesi’ni ziyaretimde Müdür Hasan Dedeoğlu ve yardımcısı Rafet Dinç ile söyleşirken Kilia tipi idollerden kelam edip bir fotoğraf göstermiştim. Dinç de “Müzemizde, iki kırık kesim var!” diyerek depodan getirmişti.

1991’de iki köylü bayanın, Akhisar yakınında bulduğu iki Kilia idolü, yurtdışına kaçırılıp çok iyi fiyata pazarlanmıştı. Bayanlar, bu heykelcikleri köye gelen “çerçiye” verip karşılığında, “birer çift terlik” almışlardı.

O vakitler, bu olayı aktardığım Nev York’lu müzayedeciler, “Dünyanın en değerli terliklerini giyen kadınlar!” demişlerdi.

Müzeden, Aydın’da üniversiteye geçen Yardımcı Doç. Dr. Rafet Dinç, 1993’te Akhisar’a 16 km uzaklıktaki Kulaksızlar’da köylülerin gösterdikleri Balıkburnu mevkiinde, Gülsüm Akbaş’ın tarlasında, bu heykelciklerin işliklerini buldu.

Günümüzde, tütün ekilen 12 dönümlük bu tarla, traktörle sürüldüğü için toprağın altındaki heykel parçacıkları da her vakit yüzeye çıkabiliyordu. Dr. Dinç, araştırmalarında (kazılarda değil) heykel işlikleri artığı, 392 adet “Kilia idolü” kesimi topladı.

Çoğunluğu mermerden idol çekirdekleri, yongalar, taslaklar, ezgi taşları, çakmaktaşı araçlar, “hematit (demir bileşimli kan taşı)” koparıcılar, çanak çömlek kesimleri ele geçti. En ufak bir “metal parçasına” rastlanmadı…

Ayrıyeten o periyotta “metal keski – çekiç” olmadığından, heykeltıraşların mermer idolleri yontmak için kullandıkları 35 adet “ponza (sünger – topuk) taşı” da bulundu. Ponza taşı ile heykelcik üretiminde mermerin raspalandığı, çakıltaşı ve deri ile de perdahlama yapıldığı düşünülüyor!

Dr. Dinç, genelde birebirmiş üzere görünseler de 119 idol başından 15 değişik tip saptadı. Yatay, yumurta biçimli olup üste bakan başlarda, göz ve kulaklar belgisiz, burunlar besbelli olarak yontulmuşlardı. Boyunları ince ve uzun, omuzlar geniş kıvrımlı, kollar ise kuş kanadı biçimindeydiler.

6-23 cm’lik bu heykelciklerin kimilerinin ayak tabanları yere düzgün basıyor, kimileri ise balerinler üzere parmak uçlarında duruyorlar. Eski devirlere ilişkin, Anadolu’da bulunmuş ana tanrıça heykelciklerde olduğu üzere, bunların da elleri göğüs altına yönlendiriliyor, kadınlık organının “tüylü deltası” vurgulanıyor.

Türkiye’de pek bilinmeyen bu idollerden birincisini, 19. yüzyılın sonunda bir Amerikalı arkeolog, Çanakkale’nin Gelibolu Yarımadası’nda Kilia antik kentinde bulup Atina’daki Amerikan Arkeoloji Enstitüsü’ne götürmüştü. Bu idollere, birinci buluntu yeri nedeniyle, “Kilia İdolü” ismi veriliyor.

Dr. Dinç, mahkemede bu bilgileri savundu…

TÜRKİYE’YE İADE YOK

Mahkeme yargıcı, idolün Türkiye’ye iade edilemeyeceğini söyleyerek “Türkiye’yi haklarını takip etmemekle” suçladı.

Bedelli okurlarım! Haberlerimin yabancılarca, mahkemede karşı ispat olarak kullanmaları sonucu davayı kaybetmemizden ötürü çok özür dilerim…

***

Devrin Kültür ve Turizm Bakanı Nabi Avcı, müzayedede satışa sunulan yapıtın, “200 yıldır devam eden büyük bir soygunun bir parçası” olduğunu ve derhal (İş işten geçtikten sonra!) Vashington’daki Kültür ve Turizm Bakanlığı Müşavirliği, Büyükelçilik ve Nev York Başkonsolosluğu üzerinden türel teşebbüste bulunduklarını bildirmişti.

Yurtdışı temsilciliklerimize atanan “Turizm ve Kültür Müsteşarı ya da ataşeleri bu konularda” neden eğitilmezler? Sanki, hangi yurtdışı temsilcimiz bu gözle müzayedeleri, stantları müzeleri gezer ve gitmeden evvel bu gayeyle eğitilmiştir?

***

Son olarak yabancı basından bir alıntı yapalım: “Bu, son derece ender yapıtın şık ve soyut formu, Brancusi, Modigliani ve Henry Moore üzere 20. yüzyıl ustalarına ilham kaynağı oldu!”

***

Manisa Kulaksızlar köyündeki zavallı bayan “125.3 milyon liralık terlik kullandığını” öğrendi mi? Öğrendiyse sanki ne yaptı?

Cumhuriyet