Antalya Sinema Festivali’nde yarışan ve “En İyi Bayan Oyuncu” mükafatını Nihal Yalçın’ın aldığı Zuhal sinemasını şenlikte izledim. Sinemaya ayırabildiğim tek gece gösterilen iki sinemadan biri Nazlı Elif Durlu’nun direktörlüğünü yaptığı Zuhal’di. Başkası ise “İki Şafak Arasında”. Adana Sinema Festivali’nde yaşadığım üzere nokta atışı. İkisi de mükafatla döndü Antalya’dan. Zuhal’in konusu enteresan. O denli birinci anda aman aman bir şey yokmuş üzere görünen senaryonun içinde çok şey var. Bir kedi var mesela, sesi var lakin kendisi yok, görünmüyor ve onun sesini bir tek Zuhal duyuyor. Bir tek Zuhal duyduğu için de kimse kedinin varlığına inanmıyor!
KEDİ VAR MIYDI?
Zuhal, birlikte olduğu Ahmet yurtdışında iş seyahatinde olduğu için yalnız kaldığı konutunda, ne komşularıyla ne de annesiyle pek münasebet kurmak istemese de, kedi sesi yüzünden kurmak zorunda kalıyor. Meraklı komşu bayan, iyi niyetli apartman vazifelisi, tipik emekli apartman yöneticisi, işi bitirmeyen ustalar, her gün karşılaştığımız tipler aslında. Hangimizin meskeninde yok ki ve yalnız yaşayan, iş güç sahibi, her davranışı mercek altına alınan hangi yalnız bayan kaygısını dinletebiliyor ki? Tıpkı Nihal Yalçın’ın ödül alırken kendini apartman yöneticisi zihniyetindeki Tamer Karadağlı’ya dinletemediği üzere. Halbuki ne diyordu o: “Bugün benim günüm, ödül kazandım, benden rol çalmasına müsaade vermeyeceğim!” Zuhal de vazgeçmez, derinlerden duyduğu kedi sesinin peşine düşer. Bu komşuları ve mahalleli ortasında kendisi hakkında uygunca kuşkulara yol açacaktır. Ona inanan tek kişi ise apartman görevlisinin küçük kızıdır! Kedi var mıydı? Bunun için sineması izlemeniz gerekecek! Zuhal’in Ahmet’le telefonda yaşadığı aşk sahnesi ise Hülya Avşar’ın yıllar evvel çektiği ve çok ses getirmiş olan sahneden sonra en yavuz olanlardan. O ve dolabı getirip koridorda bırakan ustalarla arbedesi, kederini anlatamadığı için sıkıştığı durum ise ödüllüktü hakikaten…
İKİ ‘GÖRÜŞ’ ORTASINDA
O gece izlediğim öteki sinema, “İki Şafak Arasında” ise Dr. Avni Tolunay Özel Ödülü’nü aldı. Ben sinemadan çıkarken çok da bayılmadığımı söylemeye bile cüret edemedim, zira sineması izleyenler ortasındaki sinemacılar pek beğenmiş, göklere çıkarıyorlardı! Bir dokumacılık fabrikasında yaşanan ve bir personelin canına mal olan iş kazasının fabrika sahibinin iki oğlundan birinin ömrünü nasıl tersyüz ettiği ve hayatını değiştirdiğini anlatan senaryo sağlam başlamış, lakin kan parası ve ailelerin reaksiyonları konusunda pek de gerçekçi olmayan detaylarla hikayeden koparmıştı izleyici olarak beni. Ayrıyeten oyunculuklar da çok başarılı gitmediği üzere sinema de akmıyordu. Fakat yeniden de beğenildiğine nazaran haksız olan benim herhalde? Şenlik sinemalarına özel bir müsamaha taşımadığım ve profesyonellik beklediğim için mi dersiniz?
Cumhuriyet
