MHP Genel Lideri Devlet Bahçeli, partisinin küme toplantısında, “Yargıtay eski Lideri Sami Selçuk’un, 4 Nisan darbe davetinin mertçe kaleme alındığını bir gazete aracılığıyla açıklaması ise tam manasıyla namertliktir. (…) 2007 yılındaki Cumhurbaşkanı seçimini mimarı olduğu 367 düğümüyle krize sokan Kanadoğlu’ndan sonra artık de devreye beyni sulanmış Yargıtay eski Lideri mı girmiştir?” dedi. Bu bahiste ne söylemek istersiniz?
Ben, fakülte devrini de katarsanız, tam altmış altı yıldır hukukun içinde yaşıyorum. Askerlik ve staj periyotlarında de hiç orta vermeden hukuk kitaplarını okumayı sürdürdüm. Bu periyotta örneğin beni en çok etkileyen kitaplardan biri merhum Nurullah Kunter’in “Suçun Maddi Ögeleri Nazariyesi” yapıtıdır. Ne yazık ki, yine basılmamıştır. Yargı erki içinde yirmi yılım savcılık, sekiz yılım Yargıtay üyeliği, dokuz yılım daire başkanlığı, üç yılım birinci başkanlık olarak geçmiştir. Artık de on yedi yıldan bu yana Bilkent Üniversitesi Hukuk Fakültesi’nde yerleşik deyişle ceza ve ceza yargılama hukuku dersleri vermekteyim.
Gazetenizde yayımlanan yazımda yeni ve fazladan bir şey söylemedim. Ceza hukuku konusunda uygulamada neler yaptımsa, her hocanın yaptığı üzere derslerde öğrencilerime neler anlattımsa onları özetledim. O kadar. Hukuktan anlamayan, hukukî yaklaşımla politik yaklaşım ayrımını yapamayan, ayırt etme gücü ve zekâsı olmayan birinin değerlendirmesi, benim açımdan sıfıra eşittir. Kısaca bir hukukçu, eski bir savcı ve yargıç, hayat biçimi objektif ve yansız biri olarak hukukun dediklerini lisana getirdim. Ömrünün birçoklarını yargılama erkinde geçirmiş birinin vazifesi, şunun bunun dedikleri değil, şu bu ne der korkusuna kapılmadan, objektif olarak bu mevzuda “hukuk şöyle der”den, Latince deyişle “juris dictio”dan ibarettir. Hukukçunun tek bir efendisi vardır, buyruklarını ondan alır, şundan bundan değil. O efendinin ismi da “HUKUK”tur. Kimi bakar körler görsün diye bunu lütfen büyük harflerle yazın.
Bana sövenlere iki ikazım var. Birincisi, yazdıklarımı dikkatle okusunlar, hukukçulara danışsınlar, hukukun ne dediğini özümsesinler, sonra da duraksadıkları noktalarda gelip benimle tartışsınlar.
İkinci ikazım da şu: Bilkent öğrencileri hocalarını değerlendiriyorlar. Bu değerlendirmeler açıkça sitede yayımlanıyormuş. Bunu yeni öğrendim. Siteye girsinler, benimle ilgili bilgileri ve bilhassa bunayıp bunamadığımı öğrensinler. Bir de teklifim var. Birebir usulü partiler de uygulasınlar. Bütün partiler, liderleri hakkında delegelerin değerlendirmelerini isteyip sitelerinde yayımlasınlar. Yurttaşlar da bunları okusunlar.
LİSAN BİLGİSİ BİLE BİLMİYOR
Detaylı cevaplar verecek misiniz?
Hayır, hayır. Konuşmanın sahibini tartışmaya açık ve hukuk açısından kâfi biri olarak göremiyorum. Gerçek dürüst Türkçesi bile yok. Seçtiği kısmı bile söylem edemiyor. Benim için “Yargıtay eski başkanı” diyor. Yanlışsız dürüst lisan bilgisi bile bilmiyor. Ben “Eski Yargıtay başkanıyım”. Bütün bunlar yüzünden de ülkem ismine hüzünlü ve telaşlıyım. Yazdıklarımı bile anlayamamış birine ne söyleyebilirim ki?! “Muaviye’nin oğulları Hasne ile Hüsne’dir” sözündekinin de ötesinde burada dört değil, altı yanlış vardır. Amiraller bildirisi, açık seçiktir, kapalı değildir. Bu bir. Art kanılarla değil, yineleme kıymetine yurtseverlik telaşıyla mertçe kaleme alınmıştır. Şahıslara yönelik ne tehdit vardır, ne de sövme. Bu iki. Bildiride yansıtılanlar, tabiatın, Tanrı’nın daha doğarken insanlara verdiği bir organın, beynin eseridir; hiç kimsenin beynini, kanısını yok sayamazsınız. Bu, Tanrı’yı ya da insanı yok saymak demektir. Boş bir düştür. Bu üç. “367 düğümü” dedikleri de eninde sonunda bir görüştür. Görüşler buhrana yol açar telaşıyla gizlenemez. Bu dört. Kaldı ki, eski bir doçentlik tezinde geçen bu görüşe o devirde de karşı çıktım. Bu beş. Kimseyi küçümsemiyorum. Ancak bana söven kişi, benim gözümde her sokakta her gün gördüğünüz bireylerden biridir. O denli bile olsa bu biçimde davranmamalı, sorumluluk duygusu ve tasasıyla konuşmalıydı. Haddini aştığı için bence onların seviyesinde bile değildir. Batı’da tek bir yanlış yapan, o misyonundan ayrılır, ayrılmak zorundadır. Bizim halkımızın alınyazısı nedense ne kadar çok yanlış yaparsanız, o pozisyonda daha çok kalıcı olursunuz anlayışına dayanmaktadır. Bana söven kişi, gereğince donanımı olmadığından olacak, sövgülerden medet uman, ucuz kahramanlarla daima gündemde olan biridir. Bu yüzden o kişi, benimle ilgili olarak da bu sefer hekimliğe özenmiş; “beyni sulanmış” diyerek hudutlarını çok aşmıştır. Dün sövdüklerine bugün sarılarak ilkesizliğiyle şaşırtan yaşamsal çelişkilere düşen ve hiç güvenilemeyen birini ciddiye almam. Böylelerine verilecek en iyi karşılık, onları hükmen yok saymaktır. Berbat kelam eninde sonunda sahibine döner. Bu da altı.
SUÇÜSTÜ ÇELİŞKİLER
O konuşmayı siz dinlediniz mi?
Hayır. Eski ve pahalı bir milletvekili bana telefon etti. Çok üzülmüş, yüzeysel ve saçma bulmuş. “İğrendim, alkışlayanlardan da tiksindim, dayamayıp televizyonu kapattım” dedi. İsmi bende gizli. Bence asıl düşündürücü olan, iki nokta şudur: O konuşmayı dinleyip alkışlayanların ortasında hukukçuların da olması. Hukukumuz ve hukuk fakültelerimiz açısından çok acı bir durum bu. İsterdim ki, hukuk ismine birileri karşı çıksın, bu kişiyi uyarsın. Lakin çıkmadı. Çok yazık, düşündürücü ve utanç verici. İkinci nokta da şu: O bildiriyi bile darbe İMASI diye nitelendirenlerin, birebir günlerde 27 Mayıs darbesinin birinci beşerinin mezarına gidip çiçek koyarak dua etmeleri. Allah kimseyi bu türlü suçüstü çelişkilere düşürmesin.
‘MUHATAP SAYMA YANLIŞINA DÜŞMEM’
Sizi eleştiren bireyle görüşüp bunları kendisine söylemek ister misiniz?
Bu vesileyle şunları da eklemek isterim. Bu beşerler, evvel beşere hürmet göstermelidirler. Bu beşerler, Müslüman ve Hz. Muhammet’in ümmetinden iseler, tıpkı Peygamber’in ömrü boyunca yaptığı üzere, Kuran’da lisana getirilen prensiplere uymalı, şahsî ve kamusal işlerini diğerlerine sövüp sayarak değil, danışarak yürütmelidirler. Zira İslam’da müracaat, şûra, farzdır. “(…) Çünkü onlar, büyük günahlardan ve utançlardan kaçınırlar, öfkelendikleri vakit bile bağışlayıcıdırlar (…) Birbirlerine danışarak işlerini yürütürler (Şûra Mühleti, 42/36-39).
Şu unutulmamalıdır: Türkçenin en hoş ve en manalı sözcüklerinden biri “TARTIŞMA”dır. Benim lisana getirdiğim niyetleri siz tartacaksınız, sizinkileri de ben tartacağım. Dikkat ediniz. Böylece işteş bir aksiyon ortaya çıkmaktadır. Her uzunluktan insanın düşünerek hakkını vermesi gereken bu aktifliğin ismi büyük harflerle yazılmalı ve altı çizilmelidir: TARTIŞMAK. Bildiğimce Batı lisanlarının hiçbirinde bu türlü bir sözcük, terim, kavram yoktur. Lakin oralarda hakikaten somut biçimde yaşanan bir tartışma vardır. Ulaşılan sonuç, bu imece aktifliğinin eseridir ve herkesin onda hissesi vardır. Hissesi olduğu için de ulaşılan sonucu herkes hürmetle karşılar. Yargılamada da böyledir. Yargıcın kararı, sadece yargıcın değil, argüman ve savunmanın da katıldığı ortak bir yapıttır. Bu yüzden saygın ve bağlayıcıdır. Kurulan yargı kararının otoritesi de bundan kaynaklanmaktadır. Bunu hiç kimse aklından çıkarmasın.
Cumhuriyet
