Benan, Eylül, İnci, Ege, Elif, Melis… Beş yıl evvel tanıştığımda hepsi çocuktu… Senelerce babalarından uzak kaldılar. Balyoz davası Türkiye’nin hukuk sistemine, Türk Silahlı Kuvvetleri’ne darbe vurmakla kalmadı, asrın kumpası onların çocukluklarını ellerinden aldı. Erken büyümek zorunda kaldılar… Sokakta top oynayacaklarına “Sessiz Çığlık” nöbetlerine katıldılar. Anneleri üzülmesin diye, kediyi, yastığı dost yapıp onlara ağladılar. Çalan her zilde “Babam mı geldi” diye kapıya koştular, hayallerinde onları gördüler. Beş yıl evvel konuştuğumuzda çok küçüktüler… Artık büyüdüler… Yaşadıklarını daha da anlamlandırır hale geldiler. Hayat hakkında karar verecek yaştalar artık. O gün nasıl dik durdularsa bugün de öyleler. Tekrar buluştuk… Adaleti, vatan sevgisini, geçmişteki acıları konuştuk…

12 Eylül 2011. Okulun birinci gününde Elif’in sınıfında… Babası o gün söze çağrıldı. 16 Eylül’de tutuklandı.

Onları tanıdığımda Elif 11 yaşındaydı, Ege 12… Elif babasına fotoğraflar yaptığını anlatıyordu; o fotoğraflarda annesi, babası, ağabeyi ve kendisi vardı, çok memnunlardı. Piknik yapıyorlardı… O gün bunları anlatırken o tatlı tatlı bakan, masmavi gözlerinden yaş dökülmüyordu, çocuktu nasılsa… Ağabeyi Ege ise derslerde demokrasiden kelam ediyordu, dedim ya şimdi 12 yaşındaydı…

Cezaevine birinci ziyaret ve Ege’nin doğum günü…

‘ONU BENDEN ALDILAR’

Ege ve Elif’in babaları emekli Kurmay Albay Ali Yasin Türker Balyoz davasından yargılandı ve cezaevinde tam 33 ay kaldı. Tutuklandığında çocukları Elif 7, Ege 8 yaşındaydı. Sineması başa sardım, “O günü, tam o anı hatırlıyor musunuz” diye sordum… Birincinin Ege konuştu: “Tutuklanma haberini biz birkaç hafta sonra aldık. İstanbul’a iş için gitti, dönecek zannediyorduk. Babamın tutuklandığını cezaevine ziyarete götürülünce öğrendik. Gölcük’te oturuyorduk. 2. sınıftaydım, okuma yazmam olduğu için cezaevine geldiğimizi anladım. Tutuklu olduğunu iddia ettim; zira daha evvel babamın arkadaşlarından rastgele birinin cezaevinde çalıştığını görmemiştim. Bir de biz lojmanda oturuyorduk, herkesin babası askerdi. Her konuştuğum “Benim babam da tutuklandı” demeye başlamıştı. O vakit yalnızca benim babamla ilgili olmadığını, daha geniş bir operasyon olduğunu anlamıştım. Çocukluk çağımızda babamız yoktu, onunla yaşayacağımız birçok anı yaşayamadık. Benim için en büyük sorun buydu. Bunun ruhsal olarak da tesiri oldu. Baban yok sonuç olarak. Derslerimi de etkiledi.”

Tahliye günü aile daima birlikte…

Ege sakin sakin anlatıyor. Lakin Elif kelamı alınca derin mavi gözlerinden akan yaşlara pürüz olamıyor, öfkesi dinmemiş, “Çok küçüktüm, büyüme çağındaydım” diyor: “Aileme en çok muhtaçlık duyduğum vakitti ve birini aldılar benden. Hem duygusal olarak hem de imkânlar açısından her şeyim yarıda kesildi. Bir şeye üzüldüğüm vakit ya da paylaşma gereksinimi hissettiğimde paylaşacak bir babam yoktu yanımda. Annem bir yere kadar yardımcı olabilir ancak babama muhtaçlık duyduğum çok oldu. İçimde kalıyordu anlatmak istediklerim ve sonra daha büyük problemlere yol açıyordu.”

‘KİMSEYE GÜVENMİYORUM’

Ege, erken büyümek zorunda kaldığını söylüyor. Bütün arkadaşlarından daha olgun olduğunu… Aslında arkadaşları da sık sık söylüyormuş bunu… “Annem, babaannem hiçbirimiz birbirimize üzüldüğümüzü muhakkak etmiyorduk. Ben üzüldüğümde Elif’e anlatıyordum.”

Elif’e “Ne konuşuyordunuz” diye soruyorum, “Bir orta tıpkı odada kalıyorduk. Uyuyamadığımızda annemin yanına gitmek yerine birbirimizle dertleşiyor, birbirimize sarılıyorduk. Hem birbirimize yardım ediyor hem de annemizi üzmemiş oluyorduk” diyor.

Ege en çok lojmanda maç vakitlerinde üzüldüğünü anlatıyor: “Babalarımızı çağıralım, onlara karşı maç yapalım dediklerinde ‘Benim babam cezaevinde diyemedim’… O anda çok üzüldüm. Herkes futbol oynuyor, sen bir şey yapamıyorsun. Ben olağan ki babamın hatasız olduğunu biliyordum. Ancak yanımda değildi işte, olamıyordu. Hiçbir vakit bir arkadaşım ‘Senin baban suçlu’ demedi. Ama benim hatırlamadığım, annemin daha sonra anlattığı bir husus var: Lojmandan biri bana ‘Senin baban vatan haini’ demiş. Ben de sonlanıp ona taş atmışım. Ben hatırlamıyorum lakin o vakit gelip anneme anlatmışım. Arkadaşlarımdan, kardeşimden, öğretmenlerimden daima takviye aldım.”

Elif, başından itibaren ailelerinin kendileriyle konuşup, her şeyi paylaştığını belirtiyor, “Sizin babanız hatalı değil, makus bir şey yapmadı” diyorlar… Onlar da esasen biliyor, babaları berbat bir şey yapmaz.

Elif o vakit da içine kapanıkmış, artık de o denli… Ege, kardeşine nazaran daha toplumsal lakin ister istemez olayların karakterini etkilediğini belirtiyor. Kardeşler, “Belki daha faal değişik iki kişi olacaktık” diyor.

Ya itimat hisleri… Ona ne olmuştu?

İşte orası Elif açısından biraz düşünceli… Kimseye güvenmiyor, “Anne babam da dahil kimseye itimat duymuyorum” kadar büyük bir cümle ediyor, “Ne kadar yardım almaya çalışsam da olmuyor” diyor.

Ege’nin vatan, millet sevgisi daha da artmış. Bu ülke için bir şeyler yapmak istiyor. Birebir meskende yetişmiş, birebir sıkıntıyı çekmiş iki evlat… Acıyı herkes farklı karşılıyor işte… Elif “Olabildiğince uzağa gitmek istiyorum. Vatanımı seviyorum, o farklı. Milletime sevgim var, bir şey olursa sonuna kadar savunurum. Fakat olabildiğince uzaklaşmak istiyorum. Hiçbir sistemine inanmıyorum, adaletine de idaresine de…” diye isyan ediyor adeta.

1.5 yıl boyunca babaları Maltepe Cezaevi’ndeydi… Ayda yalnızca bir sefer gördüler. Sonra Hasdal’a nakledildi, orada haftada bir müsaade çıktı, iki çocuk anneleriyle birlikte cezaevi yolunu tuttu her hafta.

Yasin Türker, Elif ve Ege Türker

UNUTMAM, AFFETMEM

“Bizim başımıza neden bu geldi” sorusunu hepsi soruyor. Ege bunun karşılığını biliyor, “Kendi menfaatleri için diğerlerinin hayatıyla oynadılar” diyor.

Pekala ya çıktıktan sonra?

Babaları döndüğünde değişmiş miydi?

Ege anlatıyor: “Ben çok büyük bir değişiklik gördüm. Babam mesleğine çok âşık bir insandı. Çıktıktan sonra hiç istemedi. Ardını dönüp gitti…”

Birinci başta babasının meskende oluşunun tuhaf geldiğini söylüyor Elif. Sabah uyanıyorsun, baban var ve kahvaltı masasında… Tuhaf ancak çok hoştu tekrar birlikte olmak.

Ege, kumpasa neden olan, takviye veren kimseyi unutmayacağını söylüyor, “Bize kimse çocukluğumuzu geri veremez” diyor.

Elif de “affetmem” diyor: “Benim çocukluğumu çaldılar… Babamı aldılar…”

Üzerinden yıllar geçti, yaşananlar unutulmuyor. Unutulmasın esasen… Unutulmasın ki çekilen acılar, bir daha yaşanmasın…

SÜRECEK

Cumhuriyet