İstanbul 17. Asliye Hukuk Mahkemesi’nin 26 Ekim tarihinde katılaşan vakıflaşma kararı 16 Kasım’da Resmi Gazete’de yayımlanarak yürürlüğe girdi. Vakfın kuruluş senedinde Mahmut Eren, Halil Kaya, Muhammet Fatih Ustaosmanoğlu, İsmail Kaya ve Mustafa Meral üzere cemaatin önde gelen isimleri yer aldı. İstanbul’da 25 bin TL sermaye ile kurulan vakfın emeli ise “Milli ve manevi pahalara bağlı kültürlü insan yetiştirmek, fertler ortasında sevgi ve kardeşliği artırıcı, birlik ve beraberliği temin edici her türlü faaliyette bulunmak ve fertlerin yasal olan her türlü hayati, iktisadi ve içtimai muhtaçlıklarını karşılamak” olarak gösteriliyor.
VERGİ MUAFİYETİ
İsmailağa cemaatine bağlı vakıflar bunlarla da hudutlu değil. Tarikata bağlı Yeşil Camii İlme Hizmet Vakfı ve İsmailağa Camii İlim ve Hizmet Vakfı, AKP devrinde vergiden muaf tutulan vakıfların ortasına girdi.
Tarikatların vakıflaşmasının “resmileşmek” manasına geldiğini söyleyen sosyolog Doç. Dr. Yavuz Çobanoğlu, bu resmileşmenin para ve gelirlerin toplanması üzere bir tanınmanın da ötesine geçtiğini tabir ederek şunları söyledi:
“Sadece ‘dini bir yapı’ biçiminde görülmenin ötesine geçme, 12 Eylül sonrası hayatın gerçek sıkıntılarını bir kenara bırakıp dinselleşen politik alanın kalıcı bir düzenleyicisi olma isteği seziliyor. Hasebiyle ‘sivillik’ göz alıcı bir etiket ve vakıflaşma da bu bakımlardan kıymetli. Bu yüzden tarikatların vakıflaşmasına, bir yandan gelir ve mülk edinerek ekonomik devamlılığın garanti altına alınması, öteki taraftan da geniş bir topluluğu temsil ettiği argümanıyla bir ‘sivil’ yapıymışçasına kabul görerek gelecekte gerçekleşmesi kelam konusu olabilecek siyasetlere müdahil olma maksadı ve kanısının bir sonucu olarak bakılmalı.”
‘AYRIMCILIKLARI ÇOĞALTIYOR’
Daha evvel de FETÖ örgütlenmesi üzerine çalışan Doç. Dr. Yavuz Çobanoğlu, tarikatların vakıflaşmasındaki tehlikelere de dikkat çekerek şunları söyledi: “İslamcılığın yegâne toplumsallaşma biçimi tarikat ve cemaatlerdir. İslamcılar bu yapılar aracılığıyla topluluğa nüfuz etmeye çalışırlar. Hasebiyle AKP’nin bu yapılardan vazgeçmesi, onları devlet imkânlarından uzaklaştırması dün de mümkün değildi, bugün hiç değil. Buradaki tehlikeye gelecek olursak, devlet içerisine hem insan potansiyeli hem de siyasetleriyle kabul edilen bu kümeler, öncelikle devlet içerisinde bir güç olarak yer alıyorlar. Bir bireymişçesine devletin bir ‘dininin’ olması ortak yaşama ismine en büyük tehlike olarak ele alınabilir. Böylece işçi siyasetlerinden ihalelere kadar pek çok süreç bu yapıların elinden dağıtılıyor. ‘Mensubiyetlik’ dışında bir niteliği olmayan insanların devlet takımlarına girmesi hem niteliği düşürüyor hem de kayırmacılık ve ayrımcılıkları çoğaltıyor. Bu yapılar kendileriyle çatışıp çıkar kavgalarına giriyorlar. Daha güçlü olanın oburunun zirvesine binmesinin önü işte bu yollarla açılıyor. Dini bir hayat hasretiyle siyaset belirlemeye, günlük hayata müdahalelerde bulunmaya çalışıyorlar. Sonuçta bunlar her şeyden çok birlikte ve ortak bir gelecek kurma ülküsünü zedeliyor, olağan bu durum umursanıyorsa.”
Cumhuriyet
